Vrijwilligerswerk in Costa Rica #2
“Ondertussen ben ik al twee weken in Costa Rica, tijd voor een update! Op vrijdagavond vertrok ik naar het vliegveld, klaar voor de lange reis. Via Mexico City vloog ik naar San José, waar ik een overstap had van vijf uur. Na in totaal 20 uur reizen kwam ik aan in Costa Rica. Maar toen was ik nog niet op de plek van bestemming: daar was nog een busreis van zo’n vijf uur voor nodig, die me naar Puerto Viejo bracht. Bij aankomst viel de avond en kon ik gelukkig meteen mijn bed induiken.
De eerste twee dagen bracht ik door in het Plava 506 hostel. Hier kon ik bijkomen van de reis en meteen de omgeving ontdekken. Voor zes dollar per dag huurde ik een fiets en reed ik richting het centrum, langs verschillende stranden. Onderweg maakte ik kennis met de Costa Ricaanse keuken en leerde een paar locals kennen.
Start in het hostel
Maandagochtend was het tijd om door te gaan: ik pakte mijn spullen om naar het Jaguar Inn Hostel te gaan, dat zich naast het rescue centre bevindt. Ik deelde mijn kamer met twee andere nieuwe vrijwilligers die in dezelfde week zouden starten, dus dat schepte meteen een band. Veel van de vrijwilligers zijn tussen de 20 en de 30 jaar oud en doen, net als ik, voor een kortere periode vrijwilligerswerk.
Na mijn aanmelding in het hostel moest ik mij samen met de andere nieuwe vrijwilligers melden bij het centre. We waren in totaal met tien man. Eerst kregen we een uitgebreide tour door het rescue centre. Normaal gesproken wordt deze tour aan toeristen gegeven, maar voor ons was het een goede introductie. Er werd onder meer verteld over hoe het rescue centre is ontstaan en wat voor werk de vrijwilligers doen. Daarna kregen we een rondleiding langs alle dieren, waarbij werd verteld waarom deze dieren hier zaten en of ze ooit weer in de natuur vrijgelaten kunnen worden. Er zijn vooral apen (brulapen, kapucijners en slingerapen), luiaards en vogels (papegaaien en toekans) in het rescue centre. Maar je vindt er ook slangen, herten, kinkajoe’s, een wild zwijn, een alligator en een margay (katachtige). Tijdens de tour konden we meteen meekijken hoe de huidige vrijwilligers hun werk aan verrichtten. Sommigen liepen rond met baby aapjes op hun schouders of waren aan het babysitten op de baby luiaards. Dat zorgde meteen voor het nodige enthousiasme bij de nieuwe vrijwilligers, inclusief mijzelf!
Na de tour kregen we nog een aparte toelichting van alles ‘achter de schermen’. Zo kregen we een uitleg over de werkzaamheden en de benodigde materialen. De oprichtster van het centre, Encar, vertelde ook een verhaal. Hierna zat de eerste dag erop.
Wilde dieren in natuurlijke habitat
De dagen erna kon het echte werk beginnen: iedere week werkte ik vijf dagen en had ik twee willekeurige dagen vrij. De dag begon tussen half acht en acht, lekker vroeg dus. De manager startte met een praatje over de stand van zaken, waarna de taken van die dag verdeeld werden. Taken die je kunt krijgen zijn bijvoorbeeld de keuken (afwas), helpen in de tuin, schoonmaken van dierenverblijven, nieuwe bladeren voor luiaards zoeken, de was doen en het voeren van dieren. Maar ook het babyzitten op aapjes of luiaards of vogels die extra zorg nodig hebben behoren tot de opties. Of naar het bos gaan met een groep brulapen. Dat laatste mocht ik vorige week voor het eerst doen, dat was echt een geweldige ervaring. In het bos kunnen de apen vrij bewegen, in bomen klimmen en de omgeving verkennen. Als vrijwilliger kun jij de apen in hun natuurlijke habitat observeren.
Babyzitten was ook een leuke en leerzame ervaring. Bij de aapjes is het belangrijk om ervoor te zorgen dat ze genoeg eten. Daarnaast moedig je ze aan om in takken te klimmen, dus er is veel sprake van menselijk contact. De drie aapjes die in het centre zitten, hebben allemaal hun moeder verloren. Nu moeten zij de dingen die ze normaal van hun moeder leren, van de vrijwilligers leren, zodat ze weer vrijgelaten kunnen worden. Babyzitten bij de luiaards is een ander verhaal: daar kan je alleen observeren en opletten dat zij niet wegkruipen. Bij luiaards is er geen sprake van menselijk contact: dat levert ze te veel stress op. Ze zien er zo knuffelbaar uit, maar niks is minder waar. Luiaards kunnen erg agressief zijn en hebben scherpe tanden. Ze aanraken of oppakken is dan ook niet verstandig.
Vakantiegevoel
De afwas, werken in de wasserij en tuinieren in 30+ graden waren de mindere taken. Maar gelukkig was er veel afwisseling en hoefde je zelden de hele dag dit soort klussen te doen. Na het werk was er genoeg vrije tijd, aangezien we rond drie uur al klaar waren. Het liefst ging ik nog even fietsen in de omgeving, om vervolgens even rustig ergens op een strandje te zitten en van de omgeving te genieten. In het centrum ontdekte ik een kleine sportschool, waar ik regelmatig ben geweest. Daarnaast probeerde ik al het lekkere eten uit bij standjes en restaurants in het centrum. Daardoor kreeg ik alsnog een vakantiegevoel.
Volgende week is alweer mijn laatste week in het centre. De week erop ga ik met een groep andere vrijwilligers naar La Ceiba. Hier zal ik hetzelfde soort vrijwilligerswerk gaan doen, maar op een afgelegen locatie met dieren die in het stadium richting vrijlating zitten. En ik heb de komende week een trip gepland naar Tortuguero, een National Park dat bekendstaat om de zeeschildpadden die hun eieren op de stranden leggen. Ik houd jullie op de hoogte!"
