Vrijwilligerswerk in Costa Rica #3
“Helaas, een maand van vrijwilligerswerk zit er alweer op. De laatste twee weken gingen echt snel voorbij, maar ik heb er onwijs van genoten. Vooral van de driedaagse trip naar het beschermde National Park Tortuguero. Dit park staat bekend om de zeeschildpadden, die hier in de periode van juni tot en met oktober hun eieren leggen. Schildpadden zijn niet alleen op het strand: er zijn verschillende diersoorten te vinden. Samen met de andere vrijwilligers heb ik verschillende tours gedaan, waarbij we op zoek gingen naar verschillende diersoorten. Vroeg in de ochtend deden we een kajaktour. We zagen luiaards in de bomen hangen, kaaimannen in het water en hebben ook slingerapen, brulapen en veel verschillende vogels gespot.
Nachtwandeling
In de avond deden we een nachtwandeling door het bos. Hier kwamen kikkers en insecten voorbij, zoals tarantula-spinnen. Op het strand gingen we op zoek naar de schilpadden. Ondanks dat het nog niet echt het seizoen was, hadden wij het geluk om een enorme lederschildpad te spotten. Zij was net bezig om haar eieren in te graven. Zo bijzonder om mee te maken!
Na het tripje naar Tortuguero was het tijd voor een week in La Ceiba. Dat betekende back to basic: er was geen wifi en je kon er vrij weinig doen, aangezien je in de middle of nowhere zat. De werkzaamheden in La Ceiba waren ook net anders dan in het rescue centre. Er was minder te doen, aangezien er enkel wat vrijgelaten papegaaien, gordeldieren, brulapen, wasberen en een eekhoorn en kinkajoe waren. De taken bestonden uit het voeren van dieren, looppaden schoonmaken en meehelpen om paden in het bos te maken, door bomen en struiken te kappen. Vrije tijd in overvloed dus, wat ideaal was om tot rust te komen. Wel vond ik het heel fijn om na die dagen weer terug te keren in de bewoonde wereld.
Nu ik weer terug ben, kijk ik terug op een ontzettend leerzame tijd. Ik heb veel feitelijke dingen mogen leren over de dieren in het centre. Met name over luiaards, mijn favoriete dieren. Zo doet een luiaard er een maand over om voedsel te verwerken. Zijn sloomheid kan in zijn voordeel werken, aangezien de luiaard door de weinige beweging minder opvalt bij roofdieren. Daarnaast heb ik geleerd dat het belangrijk is om een baby-luiaard die op de grond gevonden wordt, niet meteen mee te nemen. De baby huilt namelijk om zijn of haar moeder te roepen. Maar soms duurt het lang voordat de moeder komt, aangezien luiaards niet echt snel zijn of zelfs onderweg in slaap vallen.
Wat ik ook geleerd heb, is dat het een ontzettend lang en intensief proces is om apen of luiaards die van jongs af aan in het centrum zitten, weer vrij te laten in de natuur. Het heeft veel psychologische impact als zij hun moeder verliezen, dus ontstaan er hechte banden tussen de dieren en de verzorgers van het centre. Apen moeten socialiseren in een groep, aangezien ze in het wild ook in groepen leven. Dit is van cruciaal belang als in de toekomst worden vrijgelaten.
Dieren horen in het wild
In het centre waren er enkele permanente bewoners. Bijvoorbeeld Paco, een 27-jarige slingeraap die al zijn hele leven als huisdier is gehouden. Hij heeft nooit geleerd om te klimmen en hoe het is om een echte aap te zijn. Heel wat jaren heeft hij in een klein hok gezeten, waardoor hij nu een permanent abces op zijn achterwerk heeft. Ook is hij zo gewend aan menselijk contact dat er dagelijks een vrijwilliger bij hem in zijn hok ging zitten om met hem te socialiseren. Hij zal nooit zelfstandig in de natuur overleven en zal dus tot zijn dood in het centre verblijven. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt. Het breekt mijn hart om dit soort verhalen te horen en het daadwerkelijk met eigen ogen te zien. Ik zou willen dat er meer bewustzijn onder mensen wordt gecreëerd en dat ze inzien dat dieren in het wild thuishoren, niet als toeristenattractie of huisdier.
Wat vooral indruk op mij heeft gemaakt, zijn de authentieke karakters van de dieren. Zo was er bijvoorbeeld een papegaai genaamd Blackbeard, die was geboren zonder ogen. Hij was hierdoor gewend aan en deels afhankelijk van mensen. Een groot gedeelte van de dag zat hij wel op iemands schouder. Eenmaal op je schouder maakte hij duidelijk wat hij wel en niet wilde. Zo werd hij onrustig en begon in je nek te pikken als hij van je schouder af wilde of wilde eten. Ook de babyaapjes konden goed aangeven wat zij wel en niet wilden. Ze maakten een soort huilgeluiden als de verzorgers weggingen of beten je als ze weg wilden rennen. Elk aapje was heel anders qua doen: de ene wilde het liefst alleen maar in takken klimmen en z’n eigen gang gaan, terwijl de ander juist wat rustiger was en heel aanhankelijk. Zelfs bij de luiaards kon je op een gegeven moment de verschillende karaktereigenschappen benoemen, ondanks het feit dat ze weinig bewogen. Ik vond dit onwijs leuk om te zien.
Eigen steentje bijdragen
De gebeurtenissen die ik nooit zal vergeten, zijn de contactmomenten met de dieren en de mogelijkheid om ze van zo dichtbij te kunnen observeren. Daarnaast vind ik het altijd fantastisch om dieren in het wild te spotten. De trip naar Tortuguero was zeker één van de hoogtepunten. Het dagelijks leven in Costa Rica was onwijs relaxed, ik kon alleen al genieten van het rustig rondfietsen door de natuur of lekker op het strand zitten.
Mijn tijd in Costa Rica is onwijs snel voorbijgegaan, maar ik kijk er zeker met grote voldoening op terug. Ik heb veel mogen leren over het Jaguar Rescue Centre, het werk met de dieren en het grote belang van natuurbehoud op deze wereld. Ik vind het mooi om te zien dat er mensen zijn die hun hele leven hieraan wijden, zoals de eigenaresse Encar en de permanente vrijwilligers doen. Dit heeft mij zeker stof gegeven om na te denken over op welke andere manier ik mijn steentje kan bijdragen aan een betere wereld."
